Αρθρα

Μπορείτε να μας στέλνετε προς δημοσίευση προτάσεις, ιδέες ή άρθρα σχετικά με την Βαρυμπόμπη

ΑΠΟΦΡΑΔΑ ΗΜΕΡΑ: 3 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2021. ΚΑΙΓΕΤΑΙ ΤΟ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΟΥ ΟΙΚΙΣΜΟΥ ΑΠΟ ΦΩΤΙΑ ΣΤΑ ΚΤΗΜΑΤΑ ΤΑΤΟΙΟΥ.  5 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2021 ΚΑΙΓΕΤΑΙ ΤΟ ΔΥΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΗΣ ΒΑΡΥΜΠΟΜΠΗΣ.

7/8/2021 Βαρυμπόμπη

ώρα 00:24

Όλο το βράδυ αγωνία. Ένας και μοναδικός κάτοικος ανάμεσα σε 7(!) πυροσβεστικά οχήματα αλλόφρων να προσπαθεί να πείσει για επέμβαση. Η πολιτική "να μη θρηνήσουμε θύματα" σε συνδυασμό με την κόπωση τριών ημερών είχε σαν αποτέλεσμα μια πυροσβεστική αργών αντανακλαστικών.

16 άτομα από γειτονικά σπίτια που είχαμε αριθμούς τηλεφώνου προχωρήσαμε σε συνομιλία μέσω viber με τον μοναδικό κάτοικο (Δ) που βρέθηκε στη γειτονιά μας εκεί τη στιγμή της δεύτερης καταστροφής.

• (Κ) Μόλις πήγε ο Δ. Όλα καλά. Ευτυχώς δεν κινδυνέψαμε....Ηρεμείστε... Απορώ μόνο πώς τα κατάφερε!

• (Κ) Πρέπει να πέρασε από δρομάκια μικρά με το τζιπ. Δεν μου είπε πώς...Ήταν βιαστικός...

• (ΑΝ) Ας ελπίσουμε να πάνε όλα καλά

• (Α) Έχουμε δρόμο ακόμα

• (Αρ) Αλήθεια; Θα τα βρούμε;

• (Δ) Είμαι Φτέρης και περιμένω...

• (Α) Δυστυχώς κατεβαίνει από ρέμα προς Δρυός...! Υπάρχουν δυνάμεις;

• (Δ) Ναι αρκετές. 4 οχήματα και υδροφόρα

• (Α) Έχει ανέβει από ρέμα στα σπίτια μας;

• (Δ) Όχι. Από λίγο πιο δεξιά.

• (Δ) Έχει πολύ καπνό....

ώρα 01.21

• (Κ) Τι έγινε ακριβώς;

• (Α) Μπήκε δηλαδή στη ρεματιά;

• (Δ) Ναι...Την τελευταία μισή ώρα...

• (Α) Ανεβαίνει προς τα πάνω;

• (Δ) Την περιμένουν στην Δρυός

• (Α) Εσύ πού είσαι;

• (Δ) Φτέρης και Δρυός πίσω από τα οχήματα.

• (Δ) Πήγα έναν πυροσβέστη σε εμάς....Αλλά δεν μπορούν από εκεί να περιμένουν λόγω αδιεξόδου.

• (Α) Εκεί πάνω στη Δρυός, μου είπαν, κάποιος έχει δεξαμενές αερίου...Αριστερά κάποιο σπίτι....

• (Δ) ΟΚ πάω να ενημερώσω....

• (Α) ΟΚ

• (Δ) Το βρήκανε και είναι ΟΚ

• (Α) Ουφ....

• (Δ) Υπόγειες

• (Ι) Στη Δρυός 16 (έχει ήδη καεί δυστυχώς, δεν ξέρω αν θα ξαναπάει προς τα κει η φωτιά) υπάρχουν δύο μπουκάλες αερίου, δεν ξέρω αν σας είχαν πει γι αυτές. Είναι κοντά στην μάντρα, πείτε τους, να προσέχουν προς τα κει. Δεν προλάβαμε να τις αφαιρέσουμε σήμερα. Το σπίτι είναι Δρυός και Κυκλαμίνων γωνία.

• (Α) Δείτε MEGA...ΟΚ Ι....Μάλλον δεν θα πάει καλά...

ώρα 01:49

• (Ζ) OPEN TV. Αρχισε να φυσάει. ΟΚ;

• (Δ) Δεν είναι καλά!

• (Α) Δηλαδή;...Στείλε φωτό...

• (Δ) Λυπάμαι πολύ!

• (Κ) Τί γίνεται Δ;

• (Δ) Μπαίνει από το ρέμα...Από παντού!....

• (Α) Καίνε δέντρα στο οικόπεδο; Τα βλέπεις;

• (Δ) Από τη χαράδρα! Από μένα!.....

• (Α) Είναι εξω από τη μάντρα. Έπιασε δέντρα μέσα στο οικόπεδο;

• (Δ) Όχι, αλλά είναι....!

• (Α) Δ.μην πανικοβαλλόμαστε. Θα τα πιάσει και θα κάψει γύρω γύρω τους κήπους. Εμάς τώρα μας ενδιαφέρουν τα σπίτια! Έχει ανέβει κατα μήκος σε όλο το ρέμα;

ώρα 01:58

• (Δ) Ναι!

• (Α) ΟΚ. Υπάρχουν πυροσβέστες εκεί;

• (Δ) Ναι, αλλά....

• (Δ) Ακούγονται εκρήξεις!

• (Δ) Είναι επτά πυροσβεστικά και μία υδροφόρα. Δεν το πιστεύω!...Δεν έχει πέσει μία σταγόνα νερό! Τα μαζεύουν....Φοβούνται ότι θα εγκλωβιστούν! Υποχωρούν προς πλατεία. Μας είπαν να πάμε πλατεία.....

Ώρα 02:30

• (Β) Στο MEGA λέει ότι κατεβαίνει προς πλατεία! Είναι στα 100 μέτρα από πλατεία!...

• (Δ) Ακούγονται πολλές εκρήξεις, αλλά δεν βλέπω φωτιά στη Δρυός.

Εγκλωβισμένοι μακριά από τα σπιτικά μας. Εγκλωβισμένοι στην αγωνία μας. Εγκλωβισμένοι στο διαδίκτυο. Ελεύθεροι...εγκλωβισμένοι! Δέκα εννέα γειτόνοι, στο χέρι τα κινητά και τα δάχτυλα να πετάνε σπίθες. Σπίθες που άναβαν τις δικές μας φωτιές στα εσώψυχα, όσο ακούγαμε, βλέπαμε, υποψιαζόμασταν και φαντασιωνόμασταν το βιός μας κακοποιημένο και κάρβουνο. Όσο η φωτιά ανελέητα κατάπινε τους εχθρούς της και θριαμβεύοντας μας κορόιδευε.

" Δεν είναι δυνατόν!" σκεφτόμασταν. "Δεν υπάρχει περίπτωση! Έχουμε καψαλιστεί από φλόγες τρεις φορές τα τελευταία 35 χρόνια. Δεν κινδυνεύουμε. Η Πάρνηθα φυλάγεται σαν κόρη οφθαλμού. Δίπλα είναι το αεροδρόμιο της Δεκέλειας, σειρά πυροσβεστικών κλιμακίων, η ομάδα εθελοντών δασοπυροσβεστών με πυροφυλάκιο, ο 6ος σταθμός πυροσβεστικής, στρατόπεδα, φυλάκια δασοεπαγρύπνισης του Δασαρχείου. Ο Φορέας διαχείρισης Εθνικού Δρυμού της Πάρνηθας. Τα Βασιλικά Κτήματα με φύλαξη. Δεν θα καεί η Βαρυμπόμπη!"

Είχε γίνει και μαζική εκκαθάριση των κλαδεμάτων της "Μήδειας" τόσο καθυστερημένα, είναι αλήθεια, στα μέσα του Ιούνη, που όμως η καθυστέρηση αυτή θα μπορούσε να δώσει ένα χεράκι συμβολής στην αποτροπή "προσαναμμάτων"!

Τι τα θέμε; Τι τα λέμε; Μείναμε να ψαχουλεύουμε τις καθησυχαστικές συνειδήσεις μας και ξεκινήσαμε να ρίχνουμε αναθέματα σε κάθε τι που κινήθηκε στη γειτονιά μας τις αποφράδες εκείνες ημέρες.

Αλήθεια! Τι κινήθηκε στη γειτονιά μας, τις ώρες πριν την πύρινη καταβόθρα, όταν εμείς σαν εισβολείς κομάντος, στη λούφα και ανομολόγητα παρεισφρέαμε στα ίδια μας τα κατατόπια, είτε για να περιμαζέψουμε παππούδες, ζωντανά, υπάρχοντα αναγκαία, είτε για να προετοιμάσουμε το σπιτικό μας από την λαίλαπα;

Η αυλαία είχε σηκωθεί δυο μέρες νωρίτερα.

Τις προηγούμενες μέρες και ώρες σφύριζαν τα κινητά μας από ειδοποιήσεις του 112 για προσοχή και εκκενώσεις περιοχών όπως η Εύβοια, το Κατσιμίδι, η Ιπποκράτειος. Πολλοί από μας, σαν κάτοικοι Βαρυμπόμπης δεν πήραμε ποτέ ειδοποίηση για εκκένωση με αυτό τον τρόπο! Μας ειδοποιούν συγγενείς και φίλοι. Καταφθάνουμε φρενήρεις από τις δουλειές μας, τις ασχολίες μας, τα εξοχικά μας, τις υποχρεώσεις μας, να πάμε στα σπίτια μας, στους δικούς μας, στα ζωντανά που αφήσαμε στο πόδι μας. Όπως πέφτουν τα κύματα στα βράχια της ακτογραμμής, έτσι κι εμείς πέφταμε πάνω στα μπλόκα της πολιτικής προστασίας και μας κοβόταν η ορμή: "Δεν έχετε να πάτε πουθενά! Υπάρχει εντολή εκκένωσης! Θα καείτε!" " Μα έχουμε το σκύλο μας! Αυτός δεν θα καεί;" "Είστε τρελοί, κυρία μου; Είπαμε απαγορεύεται!".

Ο περισπούδαστος ένστολος, όμως, αγνόησε το γεγονός ότι απευθυνόταν σε αυθεντική ρωμέικη ράτσα πρώτης ποιότητας! Το γεγονός ότι σε αυτή τη χώρα πολλά πράγματα μας φαίνονται "μπάχαλα", ενώ εμείς επιχειρούμε να επιβιώσουμε και να λύσουμε στοιχειώδη καθημερινά μας προβλήματα, μας έχει προσδώσει δεξιότητες υπερήρωα, σαν εκείνες του προγόνου μας, του πολυμήχανου βασιλιά της Ιθάκης και διάθεση μη υποχώρησης και υποταγής σε υποδείξεις, εντολές, κανόνες και νόμους! Σαν αποτέλεσμα, λοιπόν, μιας τέτοιας τακτικής ήταν να οδηγηθούμε από διαδρομές ανεξέλεγκτες στη γειτονιά μας και να κάνουμε ακριβώς αυτό που μας είχαν απαγορεύσει! Να μπούμε στο σπίτι μας!

Τα πράγματα ήτανε ήρεμα. Ο ουρανός ήθελε να μας περιβάλλει με σύννεφα καπνού, αλλού μαβιά, αλλού ώχρας κιτρινιάρικης. Η ατμόσφαιρα αποπνικτική. Καψαλιστή. Ζέστη μέσα κι έξω. Μία σιωπή μεσημεριού εκκωφαντική -θάτανε ώρα 3-4 το απόγευμα. Στήναμε αυτί ν'ακούσουμε μηχανικά πετούμενα πυρόσβεσης. Ησυχία. Οι δυνάμεις είχαν επικεντρωθεί στα κτήματα Τατοϊου.

Οι άντρες καταβρέχαν τις ταλαίπωρες φυλλωσιές, τα δενδρίλια, τα πεύκα τριγύρω. Οι δροσερές σταγόνες ίδρωναν αυτοστιγμή κι εξαφανίζονταν σε λίγα μόλις λεπτά από την λαιμαργία της κάψας. Έβλεπα τα περήφανα δέντρα που τριάντα χρόνια εδωνά με συντροφεύαν στα γύρω μου και ήθελα να μπω στην ψυχή τους. Τον νιώθουν τον κίνδυνο; Τον μυρίζονται; Να τα διαβάσω δεν μπορώ. Ο φόβος μας, όμως, τραβολόγαγε τα σωθικά μας κι έκανε να εκτοξευτεί σε κάθε τι που μας περιέβαλλε.

Το ένστικτο να σωθεί η φωλιά ήτανε έντονο. Σώσε το σπίτι...σώσε το σπίτι. Τριβελίζαν οι σκέψεις το μνημονικό μας. Τι κάνουμε σε περίπτωση φωτιάς; Μουσκεμένες πετσέτες στα παραθύρια και τις σχισμές στα κουφώματα (ευτυχώς δεν ήταν από ξύλο τα αναθεματισμένα!). Να τραβάμε τα έπιπλα στο κέντρο της σάλας. Να κατεβάζουμε κουρτίνες και να κουφώνουμε παντζούρια. Να γεμίζουμε τις μπανιέρες νερό. Να ξεχειλίζουμε τους κουβάδες του σφουγγαρίσματος σε σκόρπιες γωνιές, μήπως και κάποια αόρατα χέρια τους ξεσηκώσουν στην ανάγκη. Η οθόνη oled των 65 ιντσών μεγεθύνει τα απανωτά αλυχτίσματα των ρεπόρτερς και μπάζει την καταστροφή από την κερκόπορτα των ΜΜΕ. Βλέπουμε την καταστροφή μας, όπως βλέπει το σώμα όταν τ΄΄ αφήνει η ψυχή στα τελευταία του και από ψηλά αναρωτιέται: Πόσο σοβαρά είναι τα πράγματα; Πού βρίσκεται το τέρας; Ακούγονται ιπτάμενα μέσα; Είμαστε ξεχασμένοι; Πρέπει να φύγουμε; Πρέπει να μείνουμε;

Αόρατα χέρια βγαίνουν από τα χώματα και μας καθηλώνουν, ενώ οσμιζόμαστε τον αέρα σαν τα λαγωνικά σε φέρμα. Τα νέα τρέχουν με τη φωτιά παράλληλα. Συναγωνίζονται με λύσσα, ποιος πρώτος θα ξαφνιάσει τον άλλονα. Πολυάρμπουρα τα ρεπορτάζ στα κανάλια να φουσκώνουν τα μυαλά μας μιας βοριά, μιας νοτιά και μεις να ψαχνόμαστε σαν χαμένα αγέλης.

Δεν μπορούσαμε να σταθούμε. Είχαμε μαζί υπέργηρους, ζωντανά, γυναικόπαιδα. Τα μαζεύουμε άρον άρον και φορτώνουμε τ΄΄  αυτοκίνητα. Κάπου ακούστηκαν ντουντούκες να παροτρύνουν τη φυγή μας. Φτάνοντας στην πλατεία, το αδιαχώρητο! Αυτοκίνητα, ανθρώποι, εθελοντές, αστυνόμοι, ομάδες ΔΙΑΣ, πολιτική προστασία, δασαρχείο, φιλοζωικές με κλουβιά, ένας αχταρμάς στον περίγυρο. Νιώθαμε τα γύρω ψηλόδεντρα να τεντώνονται πάνω από τα κεφάλια μας έτσι όπως τα άχνιζε η λάβρα. Εκείνες τις ώρες, περίεργο, δεν ήταν τα κτίσματα ή τ΄΄  αυτοκίνητα, δεν ήταν τα ζώα ούτε οι ανθρώποι η αγωνία μας. Ήταν το δάσος της κάθε μέρας μας, η ανάσα, το καταφύγιο μας, η κάθε ριζούλα ξεχωριστά και τα θαμνάκια και τ΄΄  αγριολούλουδα και τα χορτάρια τα στεγνωμένα. Αυτά μας πόναγαν γιατί βρίσκονταν ριζομένα. Έμοιαζαν να απλώνονται βουβά εκλιπαρόντας βοήθεια. Κι εμάς, όπως τ΄΄ αγρίμια χαμένους και ζήτουλες να μας σπρώχνει η λάβρα πιο πέρα κι άλλο πιο πέρα. Ίδιο συναίσθημα με το καράβι που χάνεται στον ορίζοντα, σαν σταματάς να διακρίνεις τ΄΄ αγαπημένα σου πρόσωπα και σου υπολείπεται ένα σφίξιμο στο στομάχι.

Το μάτι μια γυροβολιά ψάχνει αυτό που μας λέει το ένστικτο: πυροσβεστική; Δεν υπάρχει πυροσβεστική; Ούτε ένα γνώριμο κόκκινο αυτοκίνητο; Τι θέλουν όλοι ετούτοι στα πόδια μας;

Κι ενώ οι γειτόνοι απομακρύνονται, πολλές φορές με το ζόρι από τους αρμόδιους, κι ενώ μας απωθούνε βάναυσα κι επίμονα και αδικαιολόγητα, οδηγημένοι από άλογες διαταγές εκκένωσης, για να μην επαναληφθεί μια τραγωδία σαν εκείνη στο Μάτι, αρχίζει στη σκηνή να παίζεται η τραγωδία της Βαρυμπόμπης....

ΑΘΗΝΑ ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΥ ΠΑΠΠΑ